Harrie Hekelaar kwam een beetje thuis

Harrie Hekelaar. Bron: Informatiecentrum Canadese Begraafplaats

Harrie Hekelaar was een van de vele boerenjongens die in de Tweede Wereldoorlog als soldaat geld ging verdienen. Het waren zware tijden op het Canadese platteland. Het leger had mensen nodig en betaalde. Harrie besloot op 11 oktober 1941 te tekenen voor het Canadese leger.

Zijn vader was in 1914 vanuit Nederland naar Canada geëmigreerd. Wim Hekelaar vestigde zich in de Canadese provincie Saskatchewan, in het plaatsje Meskanaw. Daar trouwde hij in 1916 met Minnie van Dort, ook van Nederlandse komaf. Minnie en Wim kregen vier kinderen: John, Harrie, Susanne en Annie.

Harrie, de tweede zoon, werd geboren op 13 februari 1919. Hij diende zich eind 1941 aan bij het leger. Begin maart 1942 werd hij in Engeland gestationeerd, waar hij de parachutistenopleiding kreeg. Uiteindelijk werd hij ingedeeld bij de paratroepen, het 1e Canadese Para Bataljon.

Harrie ontmoette begin 1943 een aardig meisje, de 22-jarige Frances Tanfield. Na drieënhalve maand vroeg Harrie toestemming te trouwen met Frances, bij de legerleiding. Die had na enig beraad geen bezwaar en zo werden Frances en Harrie in juli 1943 in de echt verbonden.

Hij zat in het leger, zij woonde bij haar moeder. Toen in 1944 de geallieerden landden op de kust in Normandië, hoefde Harrie niet mee. Hij bleef in het Verenigd Koninkrijk zijn oefeningen doen. Eind maart 1945 werd de finale doorbraak geforceerd met de sprong over de Rijn (operatie Varsity). Dat was het moment voor Harrie om in actie te komen. Amper een week was hij op het Europese vasteland toen hij samen met zijn maten werd gedropt boven Duits gebied. De strijd werd Harrie fataal. Hij sneuvelde op 4 april 1945.

Zijn stoffelijke resten werden bijgezet op een tijdelijke begraafplaats in Bissendorf (Duitsland), vlakbij de katholieke kerk. 

Toen zijn vrouw bericht kreeg van de dood van haar man, stuurde ze een brief naar de Canadese autoriteiten. “Ik hoop dat het niet te veel gevraagd is”, schreef ze, “maar kan mijn man niet in Nederland begraven worden, omdat zijn moeder en zijn vader daar allebei vandaan komen?”

Ondertussen vertrok Frances naar haar schoonfamilie in Saskatchewan. Ze kreeg nog het welgemeende advies om daarvan af te zien, omdat het dorpje Meskanaw in Saskatchewan nog behoorlijk primitief en zeer afgelegen was. Frances ging en ze leek het ook goed te hebben. Maar na twee jaar ging ze toch terug naar Engeland, waar ze trouwde met Raymond Colbourne. Ze overleed in 1976 op 56-jarige leeftijd.

Haar man is, zoals ze graag wilde, herbegraven in Nederland, toch een heel klein beetje thuis. Hij ligt op de Canadese begraafplaats in Holten, plot 12, rij H, nummer 4.

Bestel hier uw exemplaar van Verhalen van het Slagveld.

© 2016 Jan Braakman